Rosa María
Lorenzo
Vigo, Pontevedra
(España)
|
Se tivese...
(Xotabé)
Se tivese os meus sentidos espertos
e a clara visión dos ollos abertos,
non sufriría esa fonda cegueira
moura de cinzas e escura xenreira
latexando na mente preguiceira
dos de lingua enganosa e borralleira.
Se tivese nos beizos un solpor
de verbas esgrimidas sen rancor,
pecharía os mordentes desacertos
nas fauces abertas e alma baleira
dos brancos cadaleitos ao redor.
(Poema ganador de una Mención de Honor del,
V Certamen Poético Internacional, Rima Jotabé)
Traducción a español
A pomba
(Xotabem con estrambote)
A branca pombiña morreu,
¡roubáronlle a terra de seu!
Ficou sen vento mareiro,
sen luz, sen lar no palleiro,
sen veiga, sen sol no outeiro…
¡ficou nun mundo estranxeiro!
O gris da pedra erixida
furtoulle o folgo da vida.
As fráxiles alas bateu
e enfrontando o nevoeiro
¡ficou de morte ferida!
¡Adeus, Vida!
Levo comigo a lembranza
e o xerme da esperanza.
O abó
(Xotabéa)
As súas mans curtidas de traballar na leira
posúen a dozura dos frutos da figueira.
En cada engurra inscrita no seu rostro eminente
latexan mil historias que conta ledamente.
Dos netos fachendoso, cos fillos exixente;
temido polos febles, querido pola xente.
Seus ollos son dous fachos que afastan a
tristura
cando a feroz congoxa co medo se mestura.
E cando mingua o día, na noite silandeira,
escoita moi atento o auxe da semente
que preme por saír baixo da terra escura. |
